Follow Us
Η γραία μόλις ολοκλήρωσε το ανάθεμα στο εικονοστάσι του Λένιν, του Ιωσήφ και του Μάο. «Προσευχήθηκε», όπως μια γνήσια συντρόφισσα ξέρει, κυρίως μπροστά στον Ιωσήφ, εκσφενδονίζοντας κατάρες για σπάσιμο ποδιού, λεκάνης και ενίοτε της κεφάλας του εξαποδώ, που ποτέ δεν χώνεψε και που μες το κατακαλόκαιρο - στην έβδομη δεκαετία της ζωής του – βρήκε, ο αχαΐρευτος, να κάνει «επανάσταση» με όλα τα σούργελα, που από καταβολής κράτους δεν ξαναείδε ή ξανάκουσε άνθρωπος μέσα στην ελληνική Βουλή.
Η ίδια ξέρει, επίσης, από πόλεμο, δεν φοβάται, έχει ξαναζήσει «τεσσάρια» στις εκλογές, γι’ αυτό μάλιστα υπέδειξε τον Μητσάρα, για να σπάσει το «ρεκόρ» της και να βγάλει από πάνω της τη ρετσινιά. Απέφυγε έτσι να κάνει την ανανέωση με τον Χειμαρρώδη ή με την Εξοργισμένη γιατί όλα θα άλλαζαν.
Ως συνεπής δογματική διατήρησε την ισορροπία του 4 με 5% και δη… τα οικονομικά οφέλη μιας καλοστεκούμενης επιχείρησης με σίγουρα στεγανά, από όπου κανείς δεν μπορεί να βγει με τη θέλησή του ή να μπει εύκολα, εάν δεν περάσει μια σειρά από μυστικές δοκιμασίες. Πίστευε ότι το κομμουνιστικό κάρμα διέρχεται δύσκολη εποχή μετά την επίσπευση των εκλογών από τον Αλέξη αλλά κυρίως μετά την ανακήρυξη του νέου κόμματος του Αχώνευτου. Μέχρι χθες δεν πίστευε κανείς ότι θα τολμήσει να ανοσιουργήσει και να «χτίσει» πάνω στα αριστερά ερείπια, ώστε να μιμηθεί την ρητορική και στρατηγική του κόμματος δεινοσαύρου των εκατό περίπου ετών. Ποιος ήταν στο φινάλε; Ένας καιροσκόπος που πάντα έγλυφε τον «Μπαμπούλη» και το έπαιζε συντονιστής.
Αλλά, δυστυχώς, η διαδρομή του ήταν αριστερή και καθαγιασμένη. Από 16 ετών επικεφαλής της Νεολαίας, χωρίς να τελειώσει, ποτέ, το Πανεπιστήμιο, όπως και οι περισσότεροι υπεραιωνόβιοι φοιτητές, συνεπείς με την Αριστερά «Διαφωτιστές», χωρίς να δουλέψει ούτε μια μέρα, έφτιαχνε προγράμματα μπούσουλες για να μοιράζονται στους φοιτητές και στους εργάτες. Πορεία, Τίμια, που δεν μπορείς να της προσάψεις το παραμικρό. Ίδια και απαράλλαχτη με την πρέπουσα των ανωτέρων μελών του μητρικού κόμματος. Τις σκέψεις της διέκοψε ο ήχος του εξελιγμένου iphone, που της έφερε η μονάκριβη από την Αμερική. Στην Οθόνη εμφανίστηκε εξοργισμένη η Εξοργισμένη με την μοιραία, ενσταλάζουσα υποσχέσεις, κόμη, που έκρυβε με μοναδικό τρόπο τα κιλά της και τόνιζε το έξυπνο αλλά ματαιόδοξο προφίλ της.
– Έλα θεία τι θα γίνει με τον Παναγιώτη, θα τον αποδομήσουμε για να τελειώνουμε με δαύτον;
Αναστέναξε, τόσο αυτήν όσο και τον Χειμαρρώδη δεν μπορούσε ποτέ να τους κάνει καλά. Ήταν και οι δυο τους εκτός του διαμετρήματός της. Όσο κι αν προσπαθούσε να τους συνεφέρει και να τους επαναφέρει στον Ορθόδοξο Κομμουνιστικό Δρόμο, αυτοί της ξέφευγαν και ρητόρευαν δημιουργώντας σύγχυση όχι μόνο στους νέους Στρατευμένους αλλά κυρίως στους γέρους, που ήταν πάνω από το 70% των οπαδών του κόμματος. Η σύγχυση με τα επανειλημμένα εγκεφαλικά, λόγω γήρατος, ήταν κάτι σαν επιδημία. Ήρθε κι εκείνο το αυτοκτονικό ποσοστό του Ιούνη του ’12 και έδεσε με τον Πανικό και τη Διάλυση.
-Γλυκιά μου, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, κάνε υπομονή, φούσκα είναι και θα σκάσει!
-Άσε μας, ρε θείτσα, όλο τα ίδια και τα ίδια μας λες, βαρέθηκα πια και… της έκλεισε το τηλέφωνο.
Η Εξοργισμένη έβραζε, όπως πάντα, από μέσα της. Μόλις είχε δώσει συνέντευξη την Κυριακή στο κανάλι του Διαβόλου και αντί να ασχοληθούν τα μέσα μαζί της, ασχολήθηκαν όλα με τη φράση του Γιώργαρου του Λεβέντη περί ανισορροπίας του νέου κόμματος. –Όχι, ρε, αναφώνησε, όταν άκουσε τον Γιώργαρο να κεντάει. – Το είχα στα χείλη μου τα υπέροχα, γιατί δεν το είπα;
Στενοχωρημένη πήγε στη βιβλιοθήκη, πήρε το τελευταίο βιβλίο του εκλιπόντος Ραφαηλίδη, το άνοιξε και αντί να διαβάσει, έκανε όμορφες σκέψεις για φανταστικές εκπομπές, όπου θα συντόνιζε μια συζήτηση ανάμεσα στον Βασίλη και τον Στέλιο Ράμφο, που μετά το τέλος της θα αμπελοφιλοσοφούσε μόνη της…
Τα βάσανα της Ορθόδοξης Γραίας, μόλις είχαν αρχίσει. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και ήταν… ο Εξαποδώ! – Φιλενάδα, που δεν ήταν ποτέ, είναι η τελευταία ευκαιρία της Αριστεράς να πάει συντεταγμένα την Ελλάδα στον Αδελφό τρίτο κόσμο. – Ελάτε μαζί μου! – Ε, δεν κρατήθηκε και του τα ΄σουρε όπως έπρεπε χαρακτηρίζοντάς τον αριβίστα οπορτουνιστή και προδότη των αξιών της Αριστεράς.
Το τηλέφωνο έκλεισε και ο Αιώνιος Φοιτητής έμεινε να συλλογιέται πόσο θ’ αντέξει η Λ(ένο) με τις νύφες και τ’ αγγόνια, που διάλεξαν την δραχμική συνοδοιπορία, η οποία θα μετέτρεπε την Ελλάδα στο λιτό απογυμνωμένο τοπίο του Ρίτσου και του Ελύτη, χωρίς βιομηχανικές μονάδες, χωρίς ξενοδοχεία(Costa Navarino, Resorts και αλ.), χωρίς ανάπτυξη με χιλιάδες δουλειές για τους νέους, χωρίς απελευθέρωση επαγγελμάτων και χωρίς εκείνες τις μισητές μεταρρυθμίσεις…
Σκέφτηκε ότι για τελευταία φορά είναι ο Πρωταγωνιστής αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. Εάν κατάφερνε να μπει στη Βουλή, θα ήταν και ο πρώτος – τζάμπα – μάγκας. Εύκολα σπεκουλάρεις επαναστατικά και μάλιστα όντας αρχηγός – πια – κόμματος. Εάν δεν μπει, ποιος κάνει επιτροπές τώρα για απεργίες, για συγκρούσεις με το ΠΑΜΕ, για το ποιος θ’ αποκτήσει την πρωτοκαθεδρία στον στείρο πνευματικά και ιδεολογικά συνδικαλισμό, που προσφέρει όμως σίγουρα οικονομικά κέρδη και πολλά προνόμια; Έπιασε τα γένια του και συλλογιόταν πώς να πείσει τους δυο Νάρκισσους για να φτάσει τους τριάντα βουλευτές. Είναι και οι δυο επικίνδυνοι με τον εαυτό τους σκέφτηκε. Βέβαια κάθε μέρα το όνομά τους βρίσκεται στην επικαιρότητα, άρα θα φέρουν ψήφους…
Ως παλιός και ικανός προγραμματιστής, πάντα μεθοδικός στις κινήσεις του, ο περίπου μαθηματικός, έκανε μια κρυφή δημοσκόπηση με σουρεαλιστικό ερωτηματολόγιο γι’ αυτούς τους δυο και είδε σοκαρισμένος ότι για την Dominatrix, από αυτούς που την συμπαθούν ένα 60% κατατρύχεται από κυριαρχικές εμμονές. Ένα τεράστιο ποσοστό των ανδρών την φαντασιώνεται σε κυριαρχικές στιγμές και ήταν κυρίως από 40 έως 60 ετών, χωρισμένοι, απογοητευμένοι από το γάμο τους, άνεργοι και δούλοι του σεξ. Με τον άλλο φαντασιώνονταν οι 4000 γυναίκες του Σφαλιάρα, γεματούλες, όμορφες στο πρόσωπο και με τεράστιο ηλικιακό ρεπερτόριο από 20 έως 70 ετών. –Τι γίνεται ρε συ, μονολόγησε φωναχτά, όλη η τεστοστερόνη σ’ αυτούς τους δυο;
-Τι είπες; Του φώναξε η γραμματέας από το διπλανό γραφείο, που νόμιζε ότι απευθυνόταν σ’ αυτήν. Ανατρίχιασε, διέγραψε τα ονόματά τους και σημείωσε το όνομα του ΜπαρμπΑλέκου. Ευτυχώς υπήρχε κι αυτός…
