Follow Us
Φιλόλογος
Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Μεγαλοχωρίου Τρικάλων
Το καλοκαίρι ολοκληρώνει τον κύκλο του και μαζί του μια σειρά από πολιτιστικές εκδηλώσεις κυρίως χορευτικές, που έλαβαν χώρα σ’ όλη την Ελληνική επικράτεια, υπενθυμίζοντάς μας την ”ιδιαιτερότητα” των τοπικών μας κοινωνιών αλλά και την ματαιοδοξία μας ότι επιτελούμε ένα θεάρεστο έργο αναβιώνοντας ήθη και έθιμα, που όμως ταυτίζονται “με συνεχώς επαναλαμβανόμενες οπτικοακουστικές και χορευτικές μιμητικές...
αναπαραστάσεις κάποιων στιγμών του παρελθόντος, ή με περιστασιακές νεκραναστάσεις παλαιών εθίμων…ενώ… Η παράδοση είναι η συνείδηση της ύπαρξης του παρελθόντος μέσα στο παρόν” σύμφωνα με τον Γιώργο Συνεφάκη Αρχιτέκτoνα-Πολεοδόμο, Πανεπιστημιακό του Α.Π.Θ.
Η εποχή μας, εποχή σύγχυσης για τους νεοέλληνες βρίθει από θεωρίες, και επειδή είναι αποσπασματικές και, αφού οι πνευματικοί μας ταγοί λάμπουν δια της απουσίας τους από οτιδήποτε θα μπορούσε να βοηθήσει την κοινωνία και τους νέους, αφέθηκε τελικά στον εκμαυλισμό της από ανταγωνιστικού τύπου ανθρώπους, οι οποίοι πια ηγούνται και λυμαίνονται χώρους υποτιθέμενης δημιουργίας και διακίνησης ιδεών.
Είναι όμως μια πολύ καλή ευκαιρία - για όσους μπορούν ή έχουν τη θέληση να εμβαθύνουν στο τι σημαίνει πολιτισμός και ποιοι είναι οι στόχοι και οι σκοποί των πολιτιστικών συλλόγων – να επιδιώξουν να ανανεώσουν τις απόψεις, τις δράσεις και τα μέσα που μετέρχονται μέσα από τον διάλογο, ώστε να μπορέσουν να δημιουργήσουν πραγματικά πολιτισμό και όχι μόνο να είναι πολιτιστικοί σύλλογοι κατ΄ όνομα.
Αλλά εμείς, οι γηγενείς, αγνοούμε να συλλάβουμε την αξία της συζήτησης προτάσσοντας πάντα τη “γνησιότητά” και την “αυθεντικότητά” μας! Ο καθένας θεωρεί ότι έχει λόγο στο θέμα του πολιτισμού και σπεύδει να συστήσει σύλλογο. Είναι τόσοι πολλοί πια, που μπορεί σε μικρούς οικισμούς να λειτουργούν ταυτόχρονα δύο ή και τρεις σύλλογοι διχάζοντας παρά ενώνοντας την κοινωνία για την οποία…κόπτονται!
Πόσο αυθεντικές, γνήσιες και μοναδικές είναι οι κοινωνίες που απέχουν μόλις τρία ή τέσσερα χιλιόμετρα από την μητρόπολη κάθε νομού; Πόσο ξεχωριστές και με πολύ διαφορετικά έθιμα μπορούν να χαρακτηριστούν; Είναι δυνατόν μη αποκλεισμένοι οικισμοί με γηγενή πληθυσμό να εμφορούνται από διαφοροποιημένα ήθη και έθιμα, που απαιτούν διαφύλαξη και μη εναρμόνιση με το συνεχές πολιτισμικό γίγνεσθαι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ευρύτερο περιβάλλον της πόλης; Ερωτήματα που αναφύονται συνεχώς και επιθυμούν απαντήσεις.
Εκτός λοιπόν από καθαρά ορεινές, νησιωτικές και δύσκολα προσβάσιμες περιοχές, οι υπόλοιπες διαμόρφωσαν μια αμφίδρομη σχέση στην δημιουργία, αναπαραγωγή και διδασκαλία πολιτισμικών εκφράσεων. Είναι ματαιοδοξία να επιθυμούν οι σύγχρονες κοινωνικές ομάδες να περιχαρακώσουν τις τοπικές κοινωνίες μονομερώς σε υποτιθέμενες “υγιείς” εκδηλώσεις, οι οποίες αδυνατούν να εκφράσουν το σήμερα, εάν δεν μελετηθούν και δεν ωσμωθούν με το παρόν και εάν δεν συνδεθούν με σύγχρονες κοινωνικές, εκπαιδευτικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές ή και αθλητικές δραστηριότητες σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, που σκοπό θα έχει την κοινωνική συνοχή, ενημέρωση, εκπαίδευση και γόνιμη ανταλλαγή ιδεών και απόψεων κυρίως από τις νεώτερες γενιές, οι οποίες δεν εμπλέκονται σε ανταγωνιστικά πολιτικά ή άλλου είδους παιχνίδια.
Ο ρόλος των πολιτιστικών συλλόγων είναι πολλαπλός, αφού στη σύγχρονη εποχή απαιτούνται δραστικά εργαλεία, που θα παρακινήσουν τους νέους μας να γίνουν ενεργοί πολίτες, εραστές του εθελοντισμού και της ανιδιοτελούς προσφοράς και να τους απαγκιστρώσουν από τα γκέμια των κομματικών εξουσιών, της βίας που γεννά ο φασισμός όλων των αποχρώσεων, δηλαδή ο δογματισμός μονοδιάστατης λογικής και αντίληψης.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
